مادر من دیگر کفش های پاشنه بلندت را نمی پوشم ...
دلم می خواهد امروز با چمدانی که فقط پیراهـــن کودکیـــم در آن جای بگیــرد
از ایــــــــن شهر بروم …
خســـــــته از این چلــــــچراغ و قصـــــــرم
خســـــــــته از صدای نا موزون کـــــتری برقی!
دلم میخواهد به ضیافت ساده ای مهـــــــمان شوم
ضیــــــافت سمـــــاور نفتی مــــــــادر و سفــــــرهُ کوچکـــش...
که به ســـــــان قالیـــچه حضـــرت سلـــیمان مــرا میـــگرداند و میــــگرداند
و بــه عمق درهُ کـــودکــــــــیم پرتاب میــــــکرد
ســـــــــلام مــــــــــادر … هـــــــزار ســـــــلام
به خطوط مهــــــــربان زیر چشـــــــمانت
چـــــــــرا صبحـــانهُ تـــو برای مَـــنِ خـــسته اینقدر دلچســب بود؟!
یـــــک چـــای با طعــــم گسِ کودکیم میخواهم
مــــادر من دیگر کفشهـــــــــایِ پاشنــه بلنــدت را نمی پوشـــــــم
دیگـــــر میـــلِ بزرگـــــــــ شدن نَـــــــــدارم!
میــــخواهم بــعــد از صــبحـــانه رویِ زانـــــــــویت آرام بــخوابم
وتــــــــو مـــــــــــرا
هـــــــــرگـــــــز از خـــــواب بــیـــدار نــکنـــــــــی …
ولی افسوس …….
